Kanunnik Petrus Jozef Triest Plein

Het statige Sint-Jozef gebouw in het hart van de campus werd gesloopt. Ondertussen organiseerde BAVO workshops met artsen, directie, bestuur, personeel én patiënten om een visie te ontwikkelen rond het Psychiatrisch Centrum van de Toekomst. Heel wat ideeën die geformuleerd werden over de algemene inrichting van de campus bleken prima te rijmen met het bestaande gebouw. Het klassieke ziekenhuis is een verzameling van gebouwen met een specifieke invulling: bedden-, therapie-, werkhuis, etc. Tussen de gesloten gebouwen rest de patiënten weinig behalve een gapende leegte van gemillimeterd gazon. In deze benepen geografie kennen heel wat bezigheden geen plaats. De projectdefinitie vormde een collage van verlangens van patiënten en personeel. Zo werd Sint-Jozef omschreven als een monumentale buitenruimte die dienst doet als centrale ontmoetingsplek, als plek om te kuieren, te schuilen, om uit te kijken, een wensmuur, een tussenruimte, een zithoek om te roken en nog meer van dat. Toen werd beslist om SintJozef te redden van de sloop. De monumentale buitenruimte kreeg de naam Kanunnik Triest Plein om te benadrukken dat het geen leeg gebouw is, maar een ruimte met mogelijkheden voor patiënten, personeel én omwonenden. Het voorstel van De Vylder Vinck Taillieu behoudt Sint-Jozef in de actuele staat van afbraak. De vraag naar een plein wordt geïnterpreteerd als een vraag naar een ruimte voor verlangens, dat kan toegeëigend worden door eender wie. Sint-Jozef wordt opengesteld als een leegte met variërende mate van toegankelijkheid, licht, doorzicht, geslotenheid, natuur, collectiviteit. Het gebouw kan in de toekomst een nieuwe invulling krijgen en is aanpasbaar naargelang de veranderende noden en verlangens in het psychiatrisch centrum.